SIGILLUM

SIGILLUM

cuius in signandis literis usus, aliud privatum est, quô vel homines privati, vel Principes in negotiis privatis, uti consuevêre, de quo vide Vopisc. in Aureliano d. l. et Fletam l. 2. c. 13. §. 1. aliud publicum, hocqueve rursus vel secretum, vel commune seu authenticum. Et quidem Sgillum secretum vel secreti dictum est, quod literis, ut vocant, clausis apponebatur, sicque in secretioribus negotiis, Epistolis e. g. locum habuit. Neque tantum in privatis negotiis, sed et in publicis adhibebatur, vel a tergo authentici sigilli appositum, quod ideo Contrasigillum appellatum est, vel ab ipso suspensum. Nonnumquam vel ad pleniorem fidem, vel maius dilectionis argumentum eô solô publica negotia (sed minora, et maxime, cum abesset maius) sigillata legimus. Erant autem Sigilla huiusmodi minoris formae; quam authentica, habebantque interdum impressa Militum insignia, vel familiarum affinium; interdum figuras quasdam exoticas, prolibitu, ut videre est apud Duchesnium, aliosque Stemmatographos. In Regum Franciae sigillo secreto, insignium scutum unicô Angelô sustentatur. In Sigillis tamen Episcopalibus antiquitus non expressa fuisse insignia gentilitia, sed effigiem Episcopi Pontificaliter induti, cum baculo pastorali et mitra, docet, ex c. 6. Decretal. de fid. Instrum. Dominic. Macer. In Pontificiis Rom. D. Petrus cum navicula, instar piscatoris retia laxantis, effingitur; quod proin Sigillum Piscatoris nuncupatur etc. Custodia sigilli huius, apud eosdem Reges, Magnum Cambellanum, eôque absente, primum Cambellanum, spectabat, qui illud in quodam pretioso marsupio asservate, eoque literas, quas de prieres, d'estat, de responses et de mandemens a venir, vocant, sigillare soli us est. Apud Byzantinos, infimi aevi Augustos, dignitas fuit, quam Παρακοιμω μένου τῆς σφενδόνης, appellabant, h. e. Accubitorem palae; item quam Παρακοιμω μένου τȏυ κοιτῶνος, Accubitorem cubiculi, dicebant: quorum hic cubiculi Imperatorii; ille vero Sigilli, quô Imperator literas ad matrem, filios, Despotas, Patriarcham, alios, scriptas obsignabat, custos erat. Qua de re vide Car, du Fresne Not. ad Villharduinum. At Sigillum Authenticum et Commune dicebatur, cuius in publicis negotiis usus erat, et quae omnibus paterent: unde diplomara eô munita Literae patentes indigitari solent. Idem Sigillum pensile, seu pendens, quod σηρικῷ νήματι, filô sericô, diplomatibus soleat appendi. Et quidem primitus filô sericôque tabulis aureae plumbeaeque bullae appositae sunt, uti vidimus suô locô. Postmodum cerea perinde literis appendi coepêre: quorum usum Guilielmum Nothum in Angliam in vexisse, cum antea crucem solum gens effingeret, tradit Ingulphus p. 901. et Seldenus, qui eiusdem Wilhelm sigillum descripsit, ad Eadmerum p. 166. Muniebantur autem pensilibus his sigillis diplomata, nullô appositô chirographô, adeoque omnem iis vim conferebant; unde typos ipsos sigillarios, ne in aliorum inciderent manus, summâ curâ asservare necesse erat. Sic scribit de Magistro Rogero Ricardi I. Angliae Regis Vicecancellario, cum circa Rhodum tempestate in mari periisset, circa eius collum suspensum Regis Sigillum, postea receptum fuisse, Bromptonus. Nec alia forte ratione Cancellarius Imperatoris, in

sollennibus praesertim ceremoniis, maius sigillum collo appensum gestare legitur, in Bulla Aur. Caroli IV. Imperatoris c. 7. 23. §. 2. In his porro sigillis efformandis, varii coloris cera adhibita est. Apud Gallos; soli Regi flavae usum comperere, scribit Tillius. Viridis in sigillis regiis usus potissimus fuit in Diplomatibus, quae vulgo Chartres, Privileges et Remissions dicuntur: hodie vero etiam flavâ cerâ sigillantur: Rubeam adhibent Universitates ac Communitates: albam, Milites S. Spiritus etc. In Sigillis vero efficti fere semper Equites, quorum erant, si ex Militari essent ordine, tunicâ loricae superinductâ, quod Ioanne Rege in Anglia primum obtinuisse, docet Dugdalus in Antiqq. Warwic. Tempore Regis Ioannis erant insigiltis dominorum tunicae super loricis ---- erant autem tunicae longae ad talos. Adiuncta dein armorum insignia. Idem, Circa annum 1218. Domini, qui in sigillis ---- habebant equites armatos cum gladiis; nunc in dorso sigillorum arma sua posuerunt de novo in scutis. Quod in Francia, post captum ab Anglis Ioannem Regem similiter factitatum esse, circa A. C. 1366. apud eundem legas. Tunc primum autem sigillum sibi asciscebant Viri nobiles, cum suae aetatis essent, h. e. postquam aetatis annum 22. attigêre, atque adeo Militate cingulum consecuti sunt. Solos enim Milites olim ius habuisse Sigilli pensilis, docet Duchesnius in Histor. Castilion. quod postmodum et ad Armigeros transiit, qui tamen, cum in Milites allecti sunt, sigilla sua mutare sunt coacti, uti docet Cat. du Fresne in Gloss. ubi plura hanc in rem. Vide quoque supra ubi de Annulis, it. voce Pastellus: uti de Sigillo, quod a Patriarcha in Eccles. Graeca fieri solet, infine Trisagii, infra.